در حوالی کوچه های تاریک شب
آنجا که
به دوش می کشم
انسانیت را
سگرمه های
تلخ زمین
و سلقمه های آسمان
پیکرم را
به تاراج می برند
و خونابه انسانیت زمین را
فرش می کند
پ:هردم آید غمی از نو به مبارکبادم