رسوب

رسوب کرده ام 

در آبی سرد لحظه ها

دلتگی های آدمی را پایانی نیست

 در باد فریاد کن 

تا آسمانی شود 

دلتنگی هایت 

آنگاه که زمین 

از اندوههایت  

تیره و تارشد 

پ:دلتگی های آدمی را پایانی نیست

فاصله

گاهی 

 فاصله ها  

پیوند می دهد  

آنچه را که  

در حال گسستن است

آفریدگار

  این روزها  

ترا هم گم کرده ام

میان خطوط مبهم زندگی

x

همه چیز را می بخشم 

به لحظه ای فنا شدن 

زمینی

  چگونه آسمان شوم  

  که پای لحظه ها ی من 

  به خاک سرد وبی رمق

  هزار بار 

   بسته شد 

   ودر تلاطم زمین 

  درون خاک بی کسی   

  به گورها نشسته شد

  چگونه آسمان شوم

زخمه

روزهای من  

تکرار زخمه هایی است 

که درد را  

بی رحمانه می نوازد