ملامت

 در خود تنیده ام 

 دستانم را بسته اند 

 له می شوم 

 خراوار ،  خروار  

 زیر بار این همه رنج  

 این چنین ملامتم مکن 

ستیزه

دنیا با من بر سر جنگ است

 آی دنیا  

من

مدتهاست  

که نیستم

دلتنگ

می دانی  

در دلم هیچ نیست  

جز اندوه 

حراج

به تاراج می برندت  

تو 

کدامین زمستان را  

 تجربه کرده ای

دردمند

سرم را به دیوار می کوبم  

دیوار دردش می گیرد

آرام

 روزهای ابری

سر بر شانه های خدا

آرام گرفته ام 

 از هر چه هست ونیست

شروع سرد

گاهی  

 پایان  امید را می گیرد

انگاه ست  

که آغاز بی رنگ می شود