تکراری

حرف های ناگفته

تکراری

حرف های ناگفته

دردمند

سرم را به دیوار می کوبم  

دیوار دردش می گیرد

آرام

 روزهای ابری

سر بر شانه های خدا

آرام گرفته ام 

 از هر چه هست ونیست

 

   

شروع سرد

گاهی  

 پایان  امید را می گیرد

انگاه ست  

که آغاز بی رنگ می شود

 

هیاهو

 

میان لغات وارفته  

مانده ام 

وهیچ جمله ای 

 مرا آرام نمی کند

اندک

 

 مرور میکنم  

 خاطرات را  

 تا پیدا کنم

اندکی دلخوشی

آزرده

گویی  

دلتنگی های آدمی را 

پایانی نیست

امید

 

روزهای تازه ای 

در راهند 

کهنگی را  

باید شست