چه روزهای بلندی
با دیوارهای سربه فلک کشیده نمور راه راه
بی تکلیف ،سردرگم
چشم به هیچ دری دوخته ای
آری
این جا بن بست است
پستویی بی قید آرامش
که هرزچند گاهی سلاخی ات می کنند
و بازهم طعم گس بودن را می بلعی !